De som van alle kleuren

Wit is de som van alle kleuren

Dat dacht ik toen ik het ochtendlicht doorheen mijn presse-papier zag opsplitsen in alle kleuren van de regenboog. Voor even werd ik terug gekatapulteerd naar de middelbare school waar we een spectrum gebruikten om wit licht te zien breken in kleur.

Wit schept kleur. Het schept, het creëert, het brengt verscheidenheid vanuit eenheid. Ik bedacht dat we de kracht van wit eigenlijk pas kunnen begrijpen wanneer we de schoonheid en kwaliteiten van alle afzonderlijke kleuren hebben ervaren. Pas dan kunnen we misschien begrijpen hoe nodig eenheid of heelheid is in ons bestaan.

Ik begreep meteen ook dat dat de reden was waarom ik specifiek naar een woning had gezocht dat baadde in het daglicht, en waarvan alle muren in romig wit waren geschilderd. Het kwam voort uit mijn nood naar herstel en het verlangen om bewuster in het leven te staan, om heel te worden na mijn veelheid aan kleurrijke ervaringen. Dat we eenheid misschien enkel kunnen begrijpen wanneer we haar afzonderlijke onderdelen hebben meegemaakt, kan je vergelijken met onze levensreis hier op aarde. Wanneer je een kind bent, begrijp je hoe het is om een kind te zijn, maar op dat moment weet je nog niet hoe het is om een tiener of een volwassene te zijn, laat staan hoe het is om later een relatie aan te gaan met een ander. Al deze etappes en bonte ervaringen zijn dus vaak nodig om te begrijpen wie je als mens bent om zo uiteindelijk (opnieuw) de heelheid binnenin jezelf te kunnen vinden. Belangrijk hierbij is dat er ook twee krachten steeds centraal staan, namelijk dat wat we het mannelijke en het vrouwelijke noemen.

Onze mannelijke kracht kunnen we omschrijven als een uitgaande, nieuwsgierige, avontuurlijke, 'kleurrijke' energie die dingen wil ervaren en begrijpen. Evenwaardig daarnaast staat onze vrouwelijke energie die een bewustzijn naar innerlijke heelheid creëert, waarvoor 'wit' symbool zou kunnen staan. Beide energieën creëren, scheppen. Als mens zijn we via onze ziel verbonden aan die 'heelheid' door middel van onze vrouwelijke kant (wit licht) en verbonden aan 'diversiteit' door middel van onze mannelijke kant (alle kleuren).

Onze vrouwelijke kant focust zich daarbij op onze innerlijke beleving waardoor het zorgt voor een integratie met het geheel, terwijl onze mannelijke kant zich op onze uiterlijke, gemanifesteerde realiteit focust en ervoor zorgt dat het unieke en individuele in alles kan worden ervaren. Andersgezegd, zonder onze vrouwelijke energie zouden we verdwalen en geen heelheid vinden; zonder onze mannelijke energie zouden we tal van kleurrijke kansen missen.

Ieder mens heeft tevens een unieke, eigen verhouding van mannelijke en vrouwelijke energie in zich dat doorheen het leven ontregeld kan geraken. Wanneer men zich bijvoorbeeld teveel identificeert met een van beide energieën, ontstaat er een tweestrijd die dualiteit of het zogenaamde eeuwige aantrekken en afstoten in stand houdt. We gaan dan mee in het spel van mannelijk versus vrouwelijk, van diversiteit versus eenheid, van ik versus wij.

Dat we tot op vandaag nog sterk vastzitten in een ontregelde dominant-mannelijk gerichte cultuur valt helaas niet te ontkennen, al is een keerpunt reeds voelbaar aan de gang. Het resultaat daarvan is nog steeds een algemene onderdrukking van onze vrouwelijke energie waardoor er een algemeen verlies is van innerlijke heelheid en een te sterk ik-gevoel.

Het ik voelt zich bedreigd en als tegenreactie hoopt het zoveel mogelijk macht te verkrijgen door zelfs de schepping an sich te willen veroveren. Echter, wanneer het vrouwelijke de dominerende energie zou worden, zou er teveel nadruk liggen op onze innerlijke wereld, die dan ook op haar beurt in dualiteit zou gaan met de buitenwereld. Ze zou immers kunnen worden aanzien als hoger en superieur aan de uiterlijke werkelijkheid van diversiteit. Het mag duidelijk zijn dat beiden van even groot belang zijn en dat beiden tot uiting dienen te komen, willen we ons enigszins gelukkig voelen.

Zonder donker geen licht

We weten dat wanneer licht volledig wordt teruggekaatst, wij dit zien als wit. Wanneer er weinig of geen licht wordt teruggekaatst, dan zien wij zwart.

Kortom, wit is licht en zwart is het gebrek aan licht. Wit wordt toegeschreven aan onze vrouwelijke energie en innerlijke beleving en zwart aan het gebrek aan die energie en die beleving.

Het breken van wit licht in kleur is het duidelijkst wanneer het contrasteert.

We kunnen daarbij stellen dat licht een potentieel is dat alle dingen zichtbaar maakt. Alles wat we zien, heeft te maken met licht. Alles wat we niet zien, heeft te maken met duisternis.

Duisternis is daarmee een potentieel dat alle bekende vormen uitwist en onzichtbaar maakt. Irrationeel als we zijn, vinden we dat best een handige capaciteit, want het stopt meteen ook weg wat we verborgen willen houden. Toch is datgene wat we willen verstoppen, voor onszelf en de ander, van even groot belang; om niet te zeggen van groter belang.

Of zoals Dirk De Wachter het zo mooi kan verwoorden: "Als we onze duisternis wegduwen en doen alsof dat niet bestaat, dan zakt de pudding in elkaar."

Eenheid kunnen we pas ervaren wanneer we ook kijken naar de dingen die we niet willen zien, dan pas draait onze vrouwelijke energie op volle toeren. Pas als we onze duistere gebreken omarmen, kunnen we heel worden. Tenslotte is ook hier duidelijk dat geen van beide polariteiten, licht of donker, in waarde positief of negatief geladen zijn. Het zijn eerder gradaties van hetzelfde en dus zijn ze ook onafscheidelijk van elkaar. Ze hebben elkaar even hard nodig en zijn daarom onvermijdelijk in een gelukkig bestaan.

Een zoektocht naar heelheid. (Tracy Emin)

Een zoektocht naar avontuur en diversiteit. (Paul Gauguin)

Samengevat, het gebruik van veel kleur in kunst vertegenwoordigt onze mannelijke energie die onze drang naar diversiteit, avontuur, actie, ervaring en uiterlijke manifestatie illustreert. Het gebruik van veel wit belichaamt dan weer onze vrouwelijke energie en dus innerlijke eenwording. Alleen kan die bedrevenheid naar heelheid, naar totale liefde, enkel als echt en puur worden ervaren wanneer we ons tegelijkertijd ook bewust zijn van ons onbewuste, van wat diep verborgen zit in onze duisternis. Geen licht zonder donker, maar heelheid omwille van die duisternis. Dan pas kunnen we terug naar de eenheid die ons eens zo stuwde.

Je vrouwelijke energie inzetten vraagt dus best wat inspanning. Maar ze resulteert tenslotte in een meer doordachte toepassing van onze mannelijke energie. Een win-win.

Tot zover deze poging tot het 'diepzinnig benaderen' van het gebruik van wit, zwart en kleur in kunst als een vermogen tot zelfreflectie, zijnde een weerspiegeling van onze emotionele staat van bewustwording.

Het moment dat ik het daglicht doorheen mijn presse-papier zag breken, bracht dit inzicht ook voor mij heel wat aan het licht. Ik voelde immers een sterke innerlijke drang om mijn vrouwelijke energie meer te gaan benutten en meer aandacht te geven aan tederheid, sensualiteit, intimiteit,... Dat de duisternis die daarmee gepaard gaat, mee naar de oppervlakte kwam, was part of the deal. Ik had nu eenmaal de optelsom gemaakt: mijn talrijke, kleurrijke ervaringen hadden mij tot op een punt van verzadiging gebracht, en nu was het tijd voor een nieuw hoofdstuk, een nieuw wit blad. Het was míjn tijd voor heelheid.

Tot de nood aan kleur zich weer opdringt.

_

Sincerely Yours,

The Brave Tenderness Roars